Niestety nikt nie będzie wiecznie młody, a jesień życia rzadko bywa złota, zaś jej największą radością są wnuki, jeżeli się je ma. Niewątpliwie wiek dojrzały niesie ze sobą mądrość i uwolnienie od bardziej lub mniej racjonalnych impulsów, które kierują naszymi zachowaniami w młodości. Wielu ceni sobie zdobyte życiowe doświadczenie, dzięki któremu łatwiej odróżnia się to, co istotne i warte zachodu od tego, co nań nie zasługuje. Mając w perspektywie znacznie bardziej ograniczone możliwości, znajdują przyjemność w tym, czego mogą dokonać i co już zdołali osiągnąć, a nie gonią za tym, co nieosiągalne. Nie ma chyba ludzi, którzy nie chcieliby, aby czas się zatrzymał. Niestety to nie możliwe. Żyjąc dostatecznie długo, każdy zaczyna sobie uświadamiać, co oznacza zniedołężnienie i cierpi na przynajmniej niektóre „przypadłości” wieku podeszłego. Możemy jednak sprawić, aby dolegliwości te nie zaczęły nękać zbyt wcześnie, lub zmniejszyć ich nasilenie.
Starzenie się określamy jako postępujące z czasem obniżanie się czynnościowej sprawności ustroju, zmniejszające jego zdolność przystosowania do warunków środowiska oraz stopniowo zwiększające prawdopodobieństwo śmierci. Starzenie się jest prawidłowym procesem w przebiegu życia osobniczego.

Możemy rozróżnić trzy aspekty starzenia się:
· fizjologiczne – po 25 roku życia zdolność uczenia się spada;
· społeczna – mniejsza „przydatność” społeczna;
· psychologiczna – osoby w podeszłym wieku nie lubią nowych kanonów.

W starości człowiek trudno przystosowuje się do zmieniających się warunków życia. Z wiekiem zmniejsza się tolerancja wysiłku fizycznego i niektórych bodźców psychicznych, spada aktywność fizyczna i psychiczna. Występują łatwo dostrzegalne zmiany w budowie ciała i przejawach czynnościowych. Zmniejsza się aktywność zarówno ustroju jako całości, jak i poszczególnych narządów i układów.
Proces starzenia się jest nieunikniony, dlatego niesie ze sobą niektóre z niżej wymienionych cech: uzależnienie się od młodości, brak zainteresowań, unikanie kontaktów, malkontenctwo, uzależnienie psychiczne od innych osób, somatyzacja – stałe mówienie o swoich dolegliwościach lub zaprzeczanie faktycznym objawom chorobowym, izolowanie się od bodźców zewnętrznych, rodziny, utrata sprawności intelektualnej, zmysłów, całego organizmu.

Osoba w podeszłym wieku przyjmuje jedną z postaw przystosowawczych:
1. Konstruktywna, optymistyczna postawa wobec życia charakterystyczna dla osób, które pozytywnie oceniają przeszłość, pogodziły się ze swoją starością i ze spokojem spoglądają w przyszłość. Nie wykazują objawów agresji i braku opanowania. Starają się być samodzielni do granic wytyczonych przez stan zdrowia i warunki, w których żyją.
2. Postawę zależności wykazują osoby w dużym stopniu oczekujące pomocy i oparcia ze strony innych. Obawiają się zakłócenia spokoju i poczucia bezpieczeństwa. Trafnie oceniają własne możliwości, jednak często wykazują przesadny optymizm i brak realizmu. Lubią zabawy i prowadzą życie na stopie przewyższającej środki, jaki dysponują.
3. Osoby opancerzone, samowystarczalne, odrzucające pomoc innych w celu wzmożenia poczucia niezależności, charakterystyczne dla postawy obronnej. Warunki materialne zabezpieczają sobie ciężką pracą, która nie daje im zadowolenia, ale poczucie bezpieczeństwa. Przeraża ich starość i bezczynność; unikają samooceny. Starość pozbawiona jest, według nich, wszelkich pozytywnych aspektów życia, dlatego nie zgadzają się na nią przez niedopuszczanie jej do myśli.
4. Postawa wrogości przejawia się obwinianiem otoczenia za własne błędy. Często osoby takie są podejrzliwe i zamykają się w sobie. Są agresywne i wroga nastawieni, szczególnie do ludzi młodych, którym zazdroszczą. Szukają wymówek dla uzasadnienia nierealistycznego zachowania.
5. Postawa wrogości skierowanej do siebie charakterystyczna jest dla ludzi, które krytycznie patrzą na historię swojego życia. Uważają się za ofiary, czują się niepotrzebni, smutni. Zdają sobie sprawę z tego się starzeją i godzą się z tym, ale nie potrafią przyjąć optymistycznej postawy. Nie zazdroszczą młodszym, ale też nie przeraża ich śmierć.

Prawidłowa adaptacja do własnej starości pozwala człowiekowi łatwiej znosić zmiany, takie jak pogarszanie się stanu zdrowia czy utrata kogoś bliskiego.

Wadliwe przystosowanie sprawia, że w codzienną egzystencję trzeba wkładać o wiele więcej sił. A w sytuacji trudnej całe zachowanie ulega dezorganizacji, ponieważ, jak w przypadku każdej źle przystosowanej osoby, odporność na tego typu zdarzenia jest mniejsza. Znacznie ograniczone są również możliwości radzenia sobie ze stresem.